Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

Η παλια βαλιτσα


Σε μια στιγμή που έψαχνα για κάτι, φιλοτιμήθηκα ν' απαλλαγώ από κάμποσα μη απαραίτητα πια, για μένα, που ίσως να ήταν χρησιμότατα σε κάποιον άλλον. Αφού γέμισα κάμποσες μεγάλες σακούλες με πολλά και διάφορα, για να τα πάω στα ειδικά κέντρα συγκέντρωσης, ώστε να μοιραστούν σε λιγότερο τυχερούς, σταμάτησα να πάρω ανάσα, όταν το μάτι πήρε μαζί με πολλά άλλα που είχαν μείνει ακόμα, και μια μικρή παλιά βαλίτσα... 

Δεν θέλει πολύ για να πάρει δρόμο το μυαλό, να σε ξεστρατίσει και να σε ταξιδέψει εκεί που, ίσως, και να μην ήθελες, γιατί ξέρεις πως πονάει. Αργά πια. 



Η βαλίτσα στέκονταν μπροστά μου κοιτάζοντάς με επιτιμητικά. Φαντασία μου; Μπορεί. Αφού τίναξα την πολλή σκόνη και τη σκούπισα, κάθισα κάτω και με κόπο και συγκίνηση την άνοιξα χωρίς αμέσως να θυμηθώ τι είχα φυλάξει εκεί... Τα μάτια βούρκωσαν. Δεκάδες εκατοντάδες φάκελα ξεχύθηκαν από μέσα, άσπρα και μπλε, παλιά αεροπορικά, που μόνο αεροπορικά δεν έρχονταν τότε, με σφραγίδες και γραμματόσημα ελληνικά. Κάποια κιτρινισμένα, άλλα ανέπαφα, λες και σήμερα τα έβαλα εκεί. Χρειάστηκε πολλή δύναμη και κουράγιο για να τ' ανοίξω. Τα περισσότερα από τον αγαπημένο γραφικό χαρακτήρα της μάνας, του πατέρα, των αδελφών... Εύκολα τα ξεχώριζα από ποιον ήταν. Άλλα χρειάστηκε να γυρίσω να δω τον αποστολέα. Πόσες θύμησες, πόσες μαρτυρίες ολόκληρης ζωής, πόσος πόνος ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια του χωρισμού, πόσες προσπάθειες εκατέρωθεν ώστε να είναι αισιόδοξα, πάντα με καλά κι ευχάριστα νέα... Πολυαγαπημένο μου παιδί... Αγαπημένη μου Σούλα..., (Σούλα με έλεγαν δικοί και φίλοι), Σε φιλώ με πολλή αγάπη ο αδελφός σου, η αδελφή σου, η θεία σου η Μαρούλα, η Διονυσία, η Γιουστίνα... η ξαδέλφη σου... η φίλη σου...

Πολλά τα γράμματα, πολλή η αγάπη, η φροντίδα, το γνοιάσιμο, η στήριξη σε μένα, που βρισκόμουν μόνη εδώ με το σύζυγο και τα παιδιά, μακριά τους, μακριά απ' όλους τους αγαπημένους, μακριά από το αγαπημένο νησί... Και τα γράμματα πηγαινοέρχονταν κάθε βδομάδα, έτσι είχαμε συμφωνήσει με τη μάνα. Κάθε Τετάρτη και Σάββατο γράφαμε η μια στην άλλη, η μάνα ήταν και η μόνη που ήταν τόσο τακτική. Μα δεν έχω παράπονο, τυχερή στάθηκα με τόσους αγαπημένους πίσω στο νησί, να με σκέφτονται και να μπαίνουν στον κόπο να μου γράφουν... Εκείνα τα χρόνια, τα υπερατλαντικά τηλεφωνήματα στοίχιζαν μια περιουσία, άσε που δεν υπήρχαν πολλά σπίτια με τηλέφωνο, μόνο μέσω Κέντρου κατόπιν πρόσκλησης για συνδιάλεξη από την προηγούμενη μέρα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε κι αυτό μόνο σε περίπτωση μεγάλης ανάγκης. Άπειρες φορές κόρες και γιοι έμαθαν για τον θάνατο του γονιού τους μέσω γράμματος, που πολλές φορές έκανε τρεις και τέσσερις εβδομάδες να έλθει.

Στο ταξίδι μου αυτό, μέσω της βαλίτσας, στάθηκα με ιδιαίτερη συγκίνηση σε γράμματα από πολύ αγαπημένες θείες, που τότε ζούσαν μόνιμα στο Μπανάτο. Με κάποιο, εγωιστικό ας πούμε τρόπο, το έπαιρνα ως δεδομένο ότι θα λάβω γράμμα από γονείς κι αδέλφια, μα χαιρόμουν πολύ όταν λάβαινα γράμμα από τις πολύ αγαπημένες μου θείες από το Μπανάτο: Τη Μαρούλα, την Διονυσία, τη Γιουστίνα. Και να σκεφτείτε, από τις τρεις καμιά δεν ήταν θεία εξ αίματος, όλες είχαν παντρευτεί αδέλφια των γονιών μου, μα η αγάπη που μας ένωνε και μας ενώνει ακόμα ήταν ανώτερη από κάθε δεσμό αίματος! Με τις δύο, τη Μαρούλα που μένει μόνιμα στην Αθήνα και τη Γιουστίνα που ζει στο Μπανάτο τον περισσότερο καιρό, κρατάμε ακόμα πολύ στενή επικοινωνία. Δυστυχώς, λόγω συνθηκών υγείας της Διονυσίας, δεν μπορώ πια να επικοινωνώ άμεσα, αλλά μέσω ξαδέλφων. Τις προάλλες η πολύ αγαπημένη μου θεία Μαρούλα μού έστειλε ένα πολύ τρυφερό γράμμα, γεμάτο αγάπη και νοσταλγία για τα χρόνια που έφυγαν... Το κρατώ σα Φυλακτό σε συρτάρι του γραφείου μου.

Η θεία η Μαρούλα, αλλά και οι άλλες θείες μου, και η μαμά μου, δεν μου έστειλαν ποτέ γράμμα, που να μην έχει μέσα κι ένα φυλλαράκι από τα λουλούδια της αυλής, μια γαζία, ένα μπουγαρίνι, λίγο βασιλικό μπανατιώτικο!... Πολύ πικράθηκα κι εγώ και η θεία Μαρούλα, όταν την πληροφόρησα πως το γλυκό και τρυφερό της γράμμα πρόσφατα, δυστυχώς ήλθε ανοιχτό αφού στον έλεγχο διαπίστωσαν πως υπήρχε μέσα κάτι φυτικό, αυστηρώς απαγορευμένο από τους εδώ νόμους, και όχι μόνο το αφαίρεσαν, αλλά μου εσώκλεισαν αυστηρή προειδοποίηση ότι, αν επαναληφθεί κάτι τέτοιο, θα τιμωρηθώ πολύ αυστηρά με μεγάλο πρόστιμο.

Το χτύπημα του τηλεφώνου με γύρισε πίσω στην πραγματικότητα... Με μεγάλη δυσκολία κατάφερα ν' απομακρυνθώ από την ξεχασμένη βαλίτσα. Την πήρα με μεγάλη προσοχή και την μετέφερα σ' ένα ντουλάπι του γραφείου μου. Συχνά κάνουμε παρέα εκεί οι δυο μας, μαζί με όλους τους αγαπημένους, πολλοί από τους οποίους -δυστυχώς- δεν βρίσκονται πια εδώ...

Καλοί μου φίλοι, σας ευχαριστώ για την όμορφη συντροφιά, που μου κρατήσατε σε αυτό το νοσταλγικό ταξίδι.
Με την αγάπη μου πάντα,
δ.μ.τ.

Διονυσια Μουσουρα Τσουκαλα απο τη Μελβουρνη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου